« بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است »

تقدیم به معشوق حقیقی

سلام به همه دوستای خوبم

نمی دونم تا چه حدی با شعر های فروغ فرخزاد آشنایی دارید ولی این شعر فروغ با
بقییه اشعارش فرق می کنه


این شعر از آخرین سروده های فروغ هست که چند شب قبل ازدرگذشتش سروده

فروغ این شعرو در پایان یه مهمونی موقع خداحافظی تو راه پله سروده بود



پرنده مردنی است


دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را

بر پوست کشیده شب می کشم

چراغهای رابطه تا ریکند

چراغهای رابطه تا ریکند

کسی مرا به آفتاب

معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به مهمانی گنجشکها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردنیست

« بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است »



سلام دوستان



الهی  به  حرمت آن  نام  که تو  خوانی  و به  حرمت  آن  صفت  که تو چنانی  دریاب  که  می توانی


الهی عمر خود به باد کردم و بر تن خود بی داد کردم گفتی و فر مان نکر دم درماندم و درمان نکردم


الهی عاجز و سر گردانم نه آنچه دانم دارم نه آنچه دارم دانم



الهی اگر تو مرا خواستی من آن خواستم که تو خواستی



الهی به بهشت و حور چه نازم مرا دیده ای ده که از هر نظر بهشتی سازم


الهی در دل های ما جز تخم محبت بکار و بر جان های ما جز الطاف و مرحمت خود منگار و بر
کشت های ما جز باران رحمت خود مبار به لطف ما را دست گیر و به کرم پای دار الهی

حجاب ها از راه بردار و ما را به ما مگذار

           
     « بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است » 

     
     سلام بچه ها 


       

                     << این و تقدیم می کنم به همه عا شقای واقعی>>



     ای  تمام   فکر  من  در  روز  و  شب 
                         ای  همه  هزیان  من  در  سو ز  تب
                                        ای  نهان  در  پیکرم  چون  جان  شده 
                                                    همچو  بو ی گل به گل پنهان  شده


     آه  ای  بالا ترین  سو گند  من 
                         ای  نهان در  گریه  و  لبخند  من
                                        ای به   ر گها یم   چنان خون  گمشده
                                                       در  میان   دیده ام   مردم   شده


     ای  شکوه  آسمان  در  چشم  تو
                         ای  فدای  قهر  و ناز  و  خشم  تو
                                        ای  بهشت  دل  کش  مو عود  من
                                                       خون  گرم  زندگی  در  پود  من


     ای  تمنای  دل  تنهای  من
                         ای  چراغ  روشن  شبهای  من
                                         جز  تو  کی دارم به جز  تو گفتگو
                                                        ای   به   گو شم   گو شوار   آرزو


     گر  که  یاران  غافلند از یاد  من
                        از  دل  دیو انه   نا شاد   من
                                       عشق  تو  چون  در دلم  باشد چه  غم
                                                      چون   که  تا  روز  قیامت  با  تو ام


     خلق  می گو یند  گر  او  یار  تو ست
                         مایه  غم  از  چه  در  اشعار  تو ست
                                        گر  دل  او با  دل  تنگت  یکیست
                                                       ناله های حسرتت پس چیست چیست


     آه  من  دیوانه ام   دیوانه ام
                         جز  تو از  خلق جهان  بیگا نه ام
                                        دوستت  دارم  تو  می خوا هی  مرا 
                                                        باز   می ترسم   نمی دانم   چرا


     وای  اگر  روزی  فرا مو شم   کنی 
                         با   غم  هجران  هم   آغو شم   کنی

              

          « بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است »

سلام به همه دوستای خوبم


می خوام این شعرو تقدیم کنم به دو نفر از دوستام که در بدترین شرایط به دادم رسیدن

(تقدیم به ف.۱۴ و ف.۲۳)

چرخ  امشب  که  به  کام  دل  ما  خواسته  گشتن

دامن  وصل  تو   نتوان  به  رقیبان  تو   هشتن

نتوان  از تو  برای  دل  همسایه  گذشتن

شمع  را  باید  از  این  خا نه  برون  بردن  و  کشتن

تا که همسایه نداند که تو در خانه مایی

سعدی این  گفت  و شد از گفته  خود  باز پشیمان

که  مریض  تب  عشق  تو هدر  گو ید  و هزیان

به  شب   تیره  نشستن   نتوان  ماه  درخشان

کشتن شمع چه حاجت بود از بیم رقیبان

پرتو  روی  تو  گو ید  که   تو  در  خانه  مایی

« بنام معشوق حقیقی  که وفایش ازلی و ابدی است »

سلام دوستان

امروز جمعه است و میخوام قبل از شروع عرض ادبی داشته باشم به حضور آقامون صاحب الزمان

السلا م علیک یا ابالحسن

یا مهدی فاطمه در سته که ما گنهکاریم ولی به خودت قسم عا شقت هستیم
مهدی جان بیا و شمع امیدی باش برای دلهای عاشقمون
به امید ظهورت

***
به سراغ من اگر می آیید

نرم آهسته قدم بردارید 

مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من

***
کس در این شهر ندارد سرتیمارمریضان                                 

                           نتوان گفت غم از بیم رقیبان به حبیبان                                  
حلقه بر در نتوانم زدن از بیم رقیبان                                      

                                   این توانم که بیایم سر کویت به گدایی

نیایش

    بنام آفریننده عشق


تقدیم به زیباترین عشق


خداوندا چنانم توبه ده تا نافرمانیت نکنم و تا زنده و پاینده ام داشتی نیکی و نکوکارییت

را روزان و شبا ن به من الهام فرمای

ای پروردگار جهانیان  خداوندا  هرگاه با خود  گفتم  مهیا و آماده  باشم  برای نماز و در

پیشگاهت به راز و نیاز پردازم  چون تو کسالت بر من انداختی و  چون به نماز ایستادم

حال نیایش از من ربودی آنگاه که به راز و نیاز پرداختم..........


مرا  چه  دردیست  که  هرگاه  با خود  گفتم  نهاد خود از آلودگیها رفته ام و  درونم  به

سامان آورده ام  و نزدیک  است به مقام  توبه کاران رسم آزمایشی سخت گریبانگیرم

شد که پایم بلغزانید و میان من و خدمتگزارییت مانع شد

سرورا شاید تو مرا از درگاهت رانده  و از خدمتت  دور کرده باشی یا شاید مرا در زمره

سبک شمارندگان حقت یافته و به دور دستم افکنده ای یا شاید مرا در شماردروغ زنان

دیده و  کنارم زده ای یا شاید مرا  در شمار  نا سپا سا ن  نعمت هایت یافته و  محرومم
ساخته ای یا شاید مرا همدم بیکارگان دیده  و  به ایشانم  وا گذاشتی یا شاید  دوست

نداشتی که نیایشم شنوی و از درگاهت دورم کرده ای یا شاید به واسطه بی پروا یی

و گستاخیم کیفر دادی یا شاید.........

کریما  اگر اینک از من  درگذری بجاست  که تو از  گناهکاران پیش از من نیز در گذشتی

زیرا که پروردگارا بزرگواری توو برتراز کیفر دادن تقصیرکاران و من به فضلت پناهنده ام

وز   توبه  سویت   گریزان   و من  انجام  هر  وعده ای   که از  عفو  چشم   پوشی   به

نیک گمانانت  داده ای خواهانم


                                                                                            

تقدیم به همه عاشقا یی که معشوقشون رو از دست دادن

ای  که ازکلک هنر نقش  دل انگیز  خدایی
                                                               حیف باشد مه من کین همه از مهر  جدایی

گفته  بودی  جگرم  خون نکنی  باز  کجایی
                                                               من ندانستم از اول  که تو بی مهرو  وفایی

                                    عهد  نابستن از ان به  که  ببندی  و نپایی

مدعی  تعنه زند  بر غم  عشق   تو  زیادم
                                                                این نداند که من از بهر غم عشق تو  زادم
نغمه   بلبل   شیراز   نرفته   است  ز یادم
                                                                دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

                                    باید اول به تو گفتن که جنین خوب چرایی
             
 

لحظه های زندگی...

تو زندگی لحظه هایی هست که احساس می کنی دلت واسه یکی تنگ شده اونقدر که دلت می خواد اونارو از رویاهات بگیری و واقعا بغلشون کنی   وقتی که در شادی بسته میشه، یه در دیگه باز میشه ولی اغلب اوقات ما اینقدر به در بسته نگاه می کنیم که اون دری رو نمی بینیم که واسمون باز شده   دنبال ظواهر نرو، اونا می تونند گولت بزنند دنبال ثروت نرو، چون براحتی از کفت میره دنبال کسی برو که خنده رو رو لبت میشونه چون فقط یه لبخند میتونه کاری کنه که یک شب تاریک روشن به نظر برسه اونی رو پیدا کن که باعث میشه قلبت لبخند بزنه   خوابی رو ببین که آرزوشو داری اونجایی برو که دلت می خواد بری اونی باش که دلت می خواد باشی چون تو فقط یه بار زندگی می کنی و فقط یه فرصت واسه انجام تمام کارهایی که دلت می خواد انجام بدی داری   بذار اونقدر شادی داشته باشی که زندگیتو شیرین کنه اونقدر تجربه که قویت کنه اونقدر غم که انسان نگهت داره و اونقدر امید که شادت کنه   شادترین مردم لزوما بهترین چیزا رو ندارن اونا فقط از چیزایی که سر راهشون میاد بهترین استفاده رو می کنن روشنترین آینده ها همیشه بر پایه یه گذشته فراموش شده بنا میشه تو نمیتونی تو زندگی پیشرفت کنی مگه اینکه اجازه بدی خطاها و رنجهای روحی گذشتت از ذهنت بره   وقتی به دنیا اومدی، گریه می کردی و هر کسی که اطرافت بود می خندید یه جوری زندگی کن که آخرش تو کسی باشی که میخندی و هر کسی که اطرافته گریه کنه     سالها رو نشمر ـ ـ خاطره ها رو بشمر...   مقیاس عمر تعداد نفسهایی نیست که فرو میبریم بلکه لحظه هاییست که نفسمونو بیرون میدیم

...

وقتی خوندم حس خوبی درونم ایجاد شد ...ناخوداگاه یه لبخند رو لبم ظاهر شد ...

امیدوارم هرکسی که خوندش باعث بشه که امید دوباره براش زنده شه ...

      لبخند عشق
                                                 

بعد از مدتها لبخندی بر لبانم نشست و آتش غم دوری سردتر از گذشته شد

و بعد از مدتها قلبم آرام شد و خورشید از پشت ابرهای سیاه آسمان دلم نمایان شد.

آری چشمانم ، همان چشمانی که بیشتر لحظه ها خیس خیس بودند تو را خواهند دید

، همان دستانی که آرزوی گرفتن دستانت را دارند ، دستان گرمت را خواهند فشرد و

منی که برای دیدن تو لحظه شماری میکردم و لحظه ها از خدای خویش طلب تو را

میکردم تو را خواهم دید و به آرزوی خویش خواهم رسید.

آرزو داشتم حتی برای چند لحظه تو را ببینم و خوشحالم از اینکه لحظه ای تو را

خواهم دید عزیزم..

اگر چه باز باید غم دوری را تحمل کنم ، اما دیدنت مرا آرام میکند و آبی سرد را بر روی

آتش غم دوری مان میریزد.

هر لحظه که به لحظه دیدارمان نزدیکتر می شویم تپش قلبم تندتر از همیشه میشود

و بیشتر از همیشه احساس میکنم به بهار عاشقی ام نزدیک می شوم و لحظه

دیداری دوباره را با زندگی خود خواهم داشت.

عزیزم دوباره لبخندی پر از عشق بر لبانم نشست ، چون تو را خواهم دید.

دلم آرام نمیگیرد ، دوست دارم لحظه ها زودتر بگذرد و لحظه در کنار تو بودن زودتر فرا

رسد ، همان روزی که برای آن روزها و ماه ها لحظه شماری می کردم...

ای یار خیلی بی تابم ، صبر دیگر برایم مفهومی ندارد ، تنها تو را میخواهم

نمیدانی که چقدر این انتظاری که رو به پایان است سخت است ولی به عشق دیدن تو

باز صبر میکنم و به انتظار بهترین لحظه زندگی ام که دیدن تو می باشد مینشینم تا

دوباره لبخند شادی چهره  غمگینم را فرا گیرد... منتظرم....

                           
      
         این بازیچه سرخ تقدیم به تو

این قلب سرخ و پر از درد من تقدیم به تو …

زیباترین و تنها ترین و جاوادنه ترین احساسم یعنی عشق در این قلب سرخ نیز برای

تو…

این قلب سرخ بی طاقت را از من بپذیر عزیزم… از تمام دار دنیا تنها همین قلب را دارم

همین قلبی که بارها شکسته شد ، بارها از راه عاشقی ناکام ماند و بارها اسیر

قلبهای بی محبت بی معرفتان شد….

همین قلبی که هر که آمد پا بر روی آن گذاشت و رفت ، قلبی که به هر کسی که

دادم با یک دنیا بی مهری و بی محبتی آن را شکست و به من بازگرداند!

عزیزم این قلبی که اینک ویرانه ای بیش نیست را با تمام وجودم به تو هدیه میکنم…

تو یکی بیا و با آن مدارا کن ، و نگذار این قلب پر  از غم و غصه و عاشق من دوباره

شکسته شود!

هر که آمد بر این قلب عاشق من لعنت گفت و رفت !

عزیزم با اطمینان کامل این قلبم را به تو هدیه میدهم و انتظار دارم که قدر آن را بدانی

و برای همیشه نزد خود نگه داری و با عطر نفسهایت ، با خون عاشقی ات و با

احساس محبت و مهربانی ات آن را زنده نگه داری عزیزم!…

همین قلب هزاران عاشق دارد ، همین قلب هزارن مجنون دارد ولی من این قلب بی

ارزشم را تنها لایق تو میدانم و تنها به تو تقدیم میکنم چون کسی دیگری به جز تو

لایق آن نیست و این قلب من ارزشی بالاتر از این دارد که در دلهای بی محبت و بی

مهر دیگران  اسیر شود!

می دانم تو  این بازیچه سرخ را دوست داری و میدانم تو یکی  دیگر آن را بازیچه خودت

قرار نخواهی داد و تو آنرا به عنوان پر  ارزشترین و بهترین هدیه  از سوی من نزد خود

نگه خواهی داشت عزیزم…

میدانی که چقدر درون این قلب سرخ من عشق نهفته است؟ میدانی که درون این

قلب شکسته من چقدر محبت و آرزو و امید نهفته است ؟ پس قدر آن را بدان ای یار

عاشق من!

تو که ادعای دوست داشتن و عشق ورزیدن را داری ، توکه ادعای این را داری که

میتوانی آنرا حفظ کنی  و ادعا داری که با تمام وجودت این قلب مرا دوست میداری

پس مرا به تنها آرزویم برسان  و تو یکی قلب مرا  با بی محبتی شکنجه نده!

بیا و تنها از من این هدیه بی ارزش را بگیر و کاری کن اینک که برای من بی ارزش

است برای تو با ارزشترین هدیه دنیا باشد!

تنها با همین بازیچه سرخ زنده ام و  وقتی ببینم در دل تو اسیر باشد و آن را از من

بپذیرفته ای نه تنها برای همیشه زنده می مانم بلکه می دانم خوشبخترین عاشق

دنیا خواهم بود  و دیگر احساس تنهایی نخواهم کرد!

این هدیه بی ارزش را از من بپذیر ، تنها در دل خودت نگه دار ، با خون عاشقی ات ، با

احساس محبتت و با هوای دوست داشتنت آن را برای همیشه زنده نگه دار عزیزم..

این قلب سرخ نه امانتی است و نه دلخوشی! این قلب سرخ هدیه است همیشگی از

طرف کسی که تو را لایق آن میداند پس آن را با تمام وجودت از من بپذیر!

                               

تقدیم به عشق

احساس عشق فرمانده احساسات

روزگاری در جزیره ای دور افتاده تمام احساسها در کنار هم به خوبی و خوشی زندگی می کردند خوشبختی. پولداری. عشق. دانائی. صبر.غم. ترس.......هر کدام به روش خویش می زیستند .تا اینکه یک روز دانائی به همه گفت: هر چه زودتر این جزیره را ترک کنید زیرا به زودی آب این جزیره را خواهد گرفت اگر بمانید غرق می شوید. تمام احساسها با دستپاچگی قایقهای خود را از انبارهای خانه های خود بیرون آوردند وتعمیرش کردند. همه چیز از یک طوفان بزرگ شروع شدوهوا به قدری خراب شد که همه به سرعت سوار قایقها شدندوپارو زنان جزیره را ترک کردند. در این میان عشق هم سوار قایقش بود اما به هنگام دور شدن از جزیره متوجه حیوانات جزیره شد که همگی به کنار جزیره آمده بودند و وحشت را نگه داشته بودندو نمی گذاشتند که او سوار بر قایقش شود. عشق به سرعت برگشت و قایقش را به همه حیوانات و وحشت زندانی شده سپرد. آنها همگی سوار شدند و دیگر جائی برای عشق نماند.!!!!!!!!! قایق رفت و عشق تنها در جزیره ماند. جزیره هر لحظه بیشتر به زیر! آب میرفت و عشق تا زیر گردن در آب فرو رفته بود. او نمی ترسید زیرا ترس جزیره را ترک کرده بود. فریاد زد و از همه احساسها کمک خواست. اول کسی جوابش را نداد. در همان نزدیکی قایق ثروتمندی را دید و گفت:ثروتمندی عزیز به من کمک کن. ثروتمندی گفت: متاسفم قایقم پر از پول و شمش و طلاست و جائی برای تو نیست. عشق رو به (غرور) کرد وگفت: مرا نجات می دهی؟ غرور پاسخ داد: هرگز تو خیسی و مرا خیس میکنی. عشق رو به غم کرد و گفت: ای دوست عزیز مرا نجات بده اما غم گفت: متاسفم دوست خوبم من به قدری غمگینم که یارای کمک به تو را ندارم بلکه خودم احتیاج به کمک دارم. در این حین خوشگذرانی وبیکاری از کنار عشق گذشتند ولی عشق هرگز از آنها کمک نخواست. از دور شهوت را دید و به او گفت: آیا به من کمک میکنی؟ شهوت پاسخ داد البته که نه!!!!! سالها منتظر این لحظه بودم که تو بمیری یادت هست همیشه مرا تحقیر می کردی همه می گفتند  تو از من برتری ، از مرگت خوشحال خواهم شد. عشق که نمی توانست نا امید باشد رو به سوی خداوند کردو گفت :خدایا مرا نجات بده ناگهان صدائی از دور به گوشش رسید که فریاد می زد نگران ن! باش تو را نجات خواهم داد. عشق به قدری آب خورده بود که نتوانست خود را روی آب نگه دارد و بیهوش شد. پس از به هوش آمدن خود را در قایق دانائی یافت. آفتاب در آسمان پدیدارمی شد و دریا آرامتر شده بود. جزیره داشت آرام آرام از زیر هجوم آب بیرون می آمد. و تمام احساسها امتحانشان را پس داده بودند. عشق برخواست به دانائی سلام کرد واز او تشکر کرد. دانائی پاسخ سلامش را داد وگفت: من شجاعتش را نداشتم که به نجات تو بیایم شجاعت هم که قایقش از من دور بود نمی توانست برای نجات تو بیاید. تعجب می کنم تو بدون من و شجاعت چطور به نجات حیوانات و وحشت رفتی؟ همیشه میدانستم درون تو نیروئی هست که در هیچ کدام از ما نیست. تو لایق فرماندهی تمام احساسها هستی. عشق تشکر کرد و گفت: باید بقیه را هم پیدا کنیم و به سمت جزیره برویم ولی قبل از رفتن می خواهم بدانم که چه کسی مرا نجات داد؟؟ دانائی گفت که او   زمان    بود. عشق با تعجب گفت:   زمان  ؟؟؟!!! دانائی لبخندی زد وپاسخ داد: بله چون این فقط زمان است که می تواند بزرگی و ارزش عشق را درک کند.

میدونی؟

اسمون همیشه ابی نیست

همیشه هم صاف نیست

گاهی ابری گاهی هم بارونی

از اسمون همیشه بارون نمیاد

خوب! این طبیعتشه ولی همون موقع هایی هم که داره بارون میباره برو بشین پای درد و دل اسمون

ببین چی میگه؟ چرا داره گریه میکنه؟ دلتو بده به اسمون عوضش ازش چند تا ستاره بگیر

میدونی؟

گاهی اسمون پر از ستارست ولی یه ستاره میون اون همه ستاره از همه درخشان تره

اون ستاره تویه من اسمشو گذاشتم ستاره تو

میدونی؟

وقتی با ستاره تو حرف میزنم یا بهش خیره میشم یا بهش چشمک میزنم ازم یه چیزی میپرسه. میگه دوستم داری؟

منم میگم اره

ولی دیشب میدونی از من چی سوال کرد؟

گفت تو چرا هیچوقت ازم نمیپرسی که دوستت دارم یا نه

منم ازش پرسیدم تو چی؟

میدونی چی گفت؟

گفت قلبتو بهم میدی.....گفتم چه جوری؟؟

گفت چشماتو ببند و یه نفس عمیق بکش و خودت و رها کن بعدم قلبت پرواز میکنه میاد پیش من

منم این کارو کردم دیدم قلبم رفت پیشش

ستاره قلبم و گرفت و روش یه چیزی نوشت بعد پس داد

میدونی چی نوشته بود؟

نوشته بود دوستت دارم

نوشته ستاره تو واسه همیشه تو قلبم هست

میدونی چرا؟

چون بهم گفت حقیقت هیچوقت نابود نمیشه

حتی اگه من نباشم حتی اگه اسمون ابری باشه و من رو تا اخر عمرت نبینی

                            دوستت دارم

نامه ای به خدا...

این نامه رو برای خدا نوشتم، اگه کسی بهش دسترسی داره، لطفا از طرف من بده بهش. و خواهش می کنم نخونینش. برای «اون» نوشتم، جوابش رو هم از «خودش» می گیرم. سلام. میدونم که خوبی. از همون اول خوب بودی، الان هم خوبی، تا ابد هم خوب می مونی. نمی دونم کی آخرین بار جواب سلامم رو دادی، یادم رفته. ولی خودت یادته. نمی دونم الان چکار میکنی، داری کی رو عذاب میدی، به کی داری کمک می کنی، حال کی رو می گیری یا به کی داری حال میدی. فقط این رو میدونم که دیگه منو تحویل نمی گیری. اینو می دونم که دیگه «من» هیچ جایی تو اون دستگاه عریض و طویلت ندارم. دیگه کاری کردی که صدای من به گوشت نرسه. چشمات رو هم به روی من بستی که دیگه قیافه ی نحس منو نبینی. اشکال نداره، کاریش نمیشه کرد. خدایی و هرکاری دلت بخواد می تونی انجام بدی. می دونم که الان هم این نامه رو از من نمی گیری، ولی من میدمش یکی دیگه تا بده بهت. خودت دردام رو خوب می دونی، گره هامو خوب می شناسی، گیرهای کارمو خوب بلدی، پس لازم نیست برای بار هزارم، یا صدهزارم، یا بار ... ام بهت بگم. اصلا اینجا جاش نیست تا حرفامو بهت بگم. نامحرم میشنوه. این نامه رو نوشتم تا فقط بهت بگم که هنوز بهت محتاجم. به توجهت. به مهربونیت. به نگاهت. این نامه رو نوشتم تا خودمو خالی کنم. تا بهت یادآوری کنم که من هم هستم. به خدا من هنوز هستم... چرا ولم کردی؟ چرا بهم محل نمی ذاری؟ چرا تنهام گذاشتی؟ دکتر شریعتی میگه: اگر تنهاترین تنها شوم، باز هم خدا هست. ولی من الان تنهاترین تنهام، پس کجایی تو؟ می دونم هستی، شک ندارم، ولی کجایی؟ چرا خودت رو ازم قایم میکنی؟ یعنی اینقدر چندش آورم که حالت بهم می خوره یه نیم نگاه بهم بندازی؟ یعنی از اون گناهکاری که باهاش راه میای، بدترم؟ یعنی از اون کافری که به حرفش گوش میدی، نجس ترم؟ یعنی از اون سگی که به عو عوهاش جواب میدی و یه تیکه استخون میندازی جلوش، پست ترم؟ اشکال نداره... چاره ای ندارم... خدایی و زورت میرسه... ولی به خدا، به خودت قسم که کم آوردم... دیگه تحملم تموم شده... دیگه لبریز شدم... یه ندایی بهم بده... یه گوشه ی چشمی بهم بنداز... به خودت قسم که حتی به نیم نگاهت هم راضیم... خدا... خیلی تنهام... چرا تنهام گذاشتی... چرا تنهام گذاشته... چرا به دادم نمی رسی... می بینی؟ افسرده شدم. خل شدم. زده به سرم. اینا رو می بینی؟ می فهمی که کم آوردم یعنی چی؟ چرا دستم رو نمی گیری؟ چرا بهم لبخند نمی زنی... مگه تو خدای محمد و علی و عیسی نیستی؟ مگه خودت به اونا نگفتی که مهربون باشین، به داد درمونده ها برسین، جواب گداها رو بدین؟ پس چرا خودت به حرفای خودت عمل نمی کنی؟ پس چرا هوای منو نداری؟ پس چرا این دستی که مدتهاست به طرفت دراز کردم رو پر نمیکین، نمی گیریش؟ باشه... عیب نداره... تنهام بذار... کاریم نداشته باش... ولی ازت شکایت می کنم، ازت نمی گذرم، به خودت شکایت می کنم از خودت. دیگه نمی تونی از زیر این یکی در بری... تو که منو دوست نداری، پس چرا زودتر خلاصم نمیکنی؟ بذار گم بشم برم به جهنم تا از شرم خلاص بشی. ها؟ نه میگی «بیا»، نه میگی «برو»... بازم دست از سرت بر نمی دارم. ولت نمی کنم. یعنی در حقیقت، چاره ی دیگه ای ندارم جز دست به دامن تو شدن. کس دیگه ای رو جز خودت ندارم... همه تنهام گذاشتن، تو هم تنهام گذاشتی. ولی من نمی ذارم که تنهام بذاری... فقط امیدورام که یه روزی نرسه که ازت ناامید بشم... اونوقت همون کاری رو می کنم که مدتهاست تو فکرشم... میزنم به سیم آخر... تو که از من بدت میاد، اونجوری حسابی ازم متنفر میشی. خلاص. خوب می بخشی که وقتت رو گرفتم. معذرت که حواست رو پرت کردم و نذاشتم به حرفهای «بنده های خوبت» گوش بدی! مزاحمت شدم و نتونستی جواب اون «خود عزیز کن» هاتو بدی! چاره ای نداشتم. اونی که همیشه به حرفام گوش میداد، دیگه گوش نمیده، مجبور شدم سر تو رو به درد بیارم. منتظر جوابت هستم. خواهش میکنم جوابم رو بده... خوش باشی. به امید دیدار...

شنبه۱۸تیر۸۴

داستان شمع ها

شمع ها به آرامی می سوختند فضا به قدری آرام بود که می توانستی صحبت های آن ها را بشنوی اولی گفت :من صلح هستم با وجود این هیچ کس نمی تواند مرا برای همیشه روشن نگه دارد. من معتقدم که از بین می روم.سپس شعله اش به سرعت کم شد و از بین رفت. دومی گفت: من ایمان هستم با این وجود من هم ناچاراً مدت زیادی روشن نمی مانم. بنابراین معلوم نیست که تا چه مدت روشن باشم. وقتی صحبتش تمام شد نسیم ملایمی بر ان ورزید و شعله اش را خاموش کرد. شمع سوم با ناراحتی گفت: من عشق هستم و ان قدر قدرت ندارم که روشن بمانم. مردم مرا کنار می گذارند و اهمیت مرا درک نمی کنند. آن ها حتی عشق ورزیدن به نزدیکترین کسانشان را هم فرا موش می کنند. و کمی بعد او هم خاموش شد. نا گهان ... پسری وارد اتاق شد و شمع های خاموش را دید و گفت: { چرا خاموش شده اید؟ قرار بود که شما تا ابد روشن بمانید } و با گفتن این جمله شروع کرد به گریه کردن. سپس شمع چهارم گفت: نترس تا زمانی که من روشن هستم می توانیم شمعهای دیگر را دوباره روشن کنیم. {من امید هستم} ... کودک با چشم های درخشان شمع امید را بر داشت و شمع های دیگر را روشن کرد.

دقایقی تو زندگی هست که دلت اونقدر برای کسی تنگ میشه که می خوای اونو ازروبات بکشی بیرون و تو دنیای واقعی اونو بغل کنی
روزی که از تو جدا شم روز مرگ خنده هامه:X

دوٍستت دارم

" دوستت دارم ! " امیدوارم روزی بتوانم بهترین شعر زندگیم را برای تو بسرایم و تقدیم تو کنم گرچه که یقیین دارم که می دانی نه تنها اشعارم که تمام هستی ام وجودم تقدیم به توست تو الهام بخش بهترین ابیات شعرهای منی وقتی اولین سلام نخستین دیدار ملتهب ترین نگاه را به یاد می آورم آن زمان که با نگاهی معصومانه با لبخندی کودکانه و با صداقتی شاعرانه دستهایم را فشردی و آن زمان را که شوق هر روز دیدنم و هر روز دیدنت آرامم می کرد ... آه ! افسوس که چه زود گذشت ! باور می کنی ؟ باور کن که لحظه لحظه اندیشیدن به تو حتی با اینهمه فاصله و درد خون زندگی ، عشق به زندگی ، عشق به بودن را در رگهایم به جوش می آورد! باور کن که هنوز هم دوست دارم کودکانه بی پروا صادقانه عاشقانه دیوانه وار بگویم دوستت دارم بگویم از ازل تا به ابد عاشقانه و دیوانه وار دوستت دارم گرچه گفتن و شنیدنش را از من دریغ می کنی می هراسی می گریزی اما من هنوز هم دوست دارم که بگویم دوستت دارم !