به نام آن کسی که اشک را آفرید تا سرزمین عشق آتش نگیرد

         می در این میخانه غوغا میکند                 می  گساران  درد دل وا  می کنند

         هر پیاله چشمه ساری می شود                  دردمندان     بیقراری   می کنند

           ماهرویان گرد هم رقص سماء                   با   هزاران  دیده  دریا  می کنند

             این همه پروانه گرداگرد شمع                    راز سوختن را چه افشا می کنند

              چاوشان می پرست از راه دور                 پای  کوبان رو  به  فردا  می کنند