من و تو
تو خود معجزه هستی...مث قصه ها می مونی...طلا گم میشه...نمی گم که مث طلا می مونیمن و تو
تو خود معجزه هستی...مث قصه ها می مونی...طلا گم میشه...نمی گم که مث طلا می مونی« بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است »
سلام به همه دوستای خوبم
بی دل و خسته در این شهرم و دلداری نیست
غم دل با که تو ان گفت که غمخواری نیست
شب به بالین من خسته به غیر از غم دوست
زآشنایان کهن یارو پرستاری نیست
با رب این شهر چه شهریست که صد یوسف دل
به کلا فی بفروشیم و خریداری نیست
فکر بهبود خود ای دل بکن از جای دگر
کاندر این شهر طبیب دل بیماری نیست
دوستای خوبم اگه زمونه بر وفق مرادتون پیش میره هیچوقت با صدای بلند نخندید شاید غم و
غصه رو بیدار کنه و اگه هم زمونه بر وفق مرادتون نبود با صدای بلند گریه نکنید آخه شاید خنده و
خوشی نامید بشن و دیگه هیچوقت بسراغ شما نیان
ایشالله همیشه شاد و خرم باشین اگه وقت کردین ما رو هم دعا کنین
«
بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است »سلام بچه ها
یه روز به مجنون خبر میدن که لیلی مرد
مجنون مجنون بودو مجنون تر شد سر به بیا بون زد
به هرکسی که می رسید می پرسید که می دونید قبر لیلی کجاست؟
تا اینکه رسید به یه پسر بچه زرنگی و ازش می پرسه که میدونی قبر لیلی کجاست؟
پسر بچه گفت شما کی هستین که دنبال قبر لیلی می گردین ؟
مجنون گفت تو چطور من و نمی شناسی من مجنونم و تو دنیا مشهورم
پسر بچه گفت تو دروغ می گی مجنون هر کاری کرد بازم نتو نست پسر بچه رو قا نع کنه
مجنون به پسر بچه گفت چرا تو منو مجنون نمی دونی و مگی من دروغ می گم ؟
پسر بچه گفت اگه واقعا تو مجنون بودی راه نمی افتادی تو بیابونا و سراغ قبر لیلی رو از مردم بگیری
مجنون گفت پس باید چیکار می کردم؟
پسر بچه گفت اگه واقعا مجنون بودی به هر شهری که می رسیدی یه مشت از خاکش رو ورمیداشتی و بو می کردی اگه بوی لیلی می داد می فهمیدی که قبر معشوقت تو اون شهرپس معلوم که تو مجنون نیستی و داری دروغ می گی
از اینجا به همه بچه هایی که تو کنکور قبول شدن تبریک می گم
« بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است »
سلام به همه دو ستای خو بم
تقدیم به دو ست گلم که همیشه نگران حالشم
غصه نخو ر عزیزم
دردت به جونم ای گل
تو در فراغ گلدون
رنگ از رخت پریده
جون به لبت رسیده
طاقت بیار عز یزم
میگذره این دو رو زم
تو شاه گل گلایی
خا طر خات هنو زم
یخ کردی لاغر شدی
پژ مردی پر پر شدی
میاد که داغت کنه
دو باره چاقت کنه
همیشه به یادتم و سلامتی و خو شبختیت آرزو مه
....تقدیم به توزلال آینه عشق ....
ای ستاره آسمان شبهای تیره وتارم،بااین فاصله ای که بین من وتوست چگونه بوسیدن آن چهره درخشانت میسراست؟ ای مهتاب آسمان شبهای دلتنگی من،بااین فاصله ای که میان من وتوست چگونه پاک کردن آن اشکهای روی گونه درخشانت میسراست؟ای آسمان آبی من،بین من وتوفاصله ای است پس چگونه دستم رابرروی گونه نازنینت بکشم وتورانوازش کنم.آری!من ستاره میشوم وبه آسمون زندگی می آیم تا به چهره نازنینت بوسه زنم.
آری ای پرنده شبانه من،من مهتاب می شوم وبه آسمان می آیم وآن اشکهای پرازمهرت را از گونه های درخشانت پاک کنم.
وای آسمان آبی ام،خورشید میشوم تا دردل آبی وپرازعشقت برای همیشه بنشینم وشب رابا وسعت آبی ات آشتی دهم تابرای همیشه آبی بمانی.دلم به دردآمده ازاین فاصله ازاین دوری بین ما ای ستاره درخشانم شبها با دیدن توآرام میشوم.
ای آسمان،روزها نیزدل آبیت رامیبینم وعاشقترازهمیشه میشوم.چگونه می توانم دستانت را دردست بگیرم وقتی بین من وتواینهمه فاصله است؟انتظارمی کشم تا شایدخداوندبالهایی به من هدیه دهد که با این بالهای پرغرورم به سوی توپروازکنم ودستان گرمت را دردست بگیرم.
شاید درخواب ستاره وخورشیدوپرنده شوم.اینک که اینهاهمه یک رویا ویک احساس عاشقی است،پس ای آسمان آبی ام من خودم را به آتش می کشم تا بادعاشقی آن دودغلیظ مرا که ازسوختنم به سوی توبلند میشود باد به سوی توبیاورد تا بتوانم تورااحساس کنم وبرای مدتی آن دود که ازتن سوخته ام بلند شده به دلت بنشیندواین دنیا را وداع گویم.
من خورشیدغروبها را بسیاردوست دارم.چون توبیشترازهمه لحظه ها به من نزدیکتری.سپیده آسمان را دوست دارم.چون سحرگاهان ازگورها بیرون می آیی وسلامی عاشقانه به من می کنی.
....به امید رسیدن به آن روز....
هیچکس مثل تو نیست
توچنان خوشرنگی
که دلم میگیره
تو چنان پر نوری
که شبم می میره
تن تو آفتابی
ظهر داغ مرداب
دست تو تب کرده
شعله هایی در باد
مثل تو سبزترین
مثل تورنگ به رنگ
مثل تو دریا ها
مثل توخوش آهنگ
هیچکس مثل تونیست
مثل تونیست
قصه های داغ داغ
پرکشش ازآغاز
دیدنی مثل خواب
خواندنی چون آواز
مثل یک شعرناب
مثل سازنایاب
سکه ای ازجنس
نقره های مهتاب
حتی اخمای تو
وحشت طوفان نیست
سرزنشهای تو
نقطۀ پایان نیست
هیچکس مثل تونیست
مثل تونیست
بنام خالق زیباترین ها
تقدیم به همه زیبائی ها
قطار
غزل سرود و همین که کامل شد
به روی دفتر او خورد مهر((باطل شد))
رسید متن به پایان صفحه اول
سر مداد سیاه را برید،قاتل شد
گذاشت یک گیومه ابتدای یک جمله
نوشت پنج معلق که شکل یک دل شد
سرک کشید زنی از میان کلمات
همین که نظم به هم خورد و آبها گل شد
دو چشم دیده سد و قد کشید از کاغذ
و رفت سوی همان مطلبی که حاصل شد
قطار حرف دویدو مسافر کلمات
درون کوپه خالی یک دهان دل شد
و کوچه بسته شد و روی ریل یک کاغذ
غزل رسید به پایان و شعر کامل شد
« بنام معشوق حقیقی که وفایش ازلی و ابدی است »
ما را گلی از روی تو چیدن نگذارند
چیدن چه خیال است که دیدن نگذارند
گفتم شنود مژده دیدار تو گوشم
آن نیز شنیدم که شنیدن نگذارند
صد شربت شیرین ز لبت خسته دلان را
نزدیک لب آرند و چشیدن نگذارند
******
مه روی تو شب موی تو گل بوی تو دارد
گلزار جهان خرمی از روی تو دارد
گردون که سراپای وجودش همه چشم است
پیوسته نظر در خم ابروی تو دارد
نرگس که نظر باز بود در صف گلها
تا چشم تو را دیده نظر سوی تو دارد
<<
دوست داشتن ازعشق بالاتراست.چون جاودانگی وهمیشگی است.عشق
فقط برای خداوندجایزاست.چون انسان برای رسیدن به خالق هستی
حاضراست ازهمه چیزوهمه کس بگذردواین دوست داشتن بین دوانسان نمی
تواند بوجودآید.چون انسان بخاطردیگری ازهمه چیزنمیگذرد.عشق دردریاغرق
شدن است.ولی دوست داشتن دردریا شناکردن است.عشق همواره با اشک
آلوده است.اما دوست داشتن سراپا یقین است.عشق زیباییهای دلخواه را
درمعشوق می آفریند.اما دوست داشتن زیباییهای دلخواه را دردوست داشتن
می بیندومی یابد.عشق خشن است وشدید ودرعین حالپایداروسرشار از
اظمینان.عشق یک فریب بزرگ است وقوی.ولی دوست داشتن یک صداقت
پاک وبی انتها ومطلق است.وبالاخره اینکه دوست داشتن بالاترازعشق است.
همو مظهر عشق است و عشق از او جان می گیرد
باید جاری بود تا معنای زندگی را فهمید
حس جاری
جاری شدن یعنی،در خود سفر کردن
رفتن به سوی او،از خود گذر کردن
جاری شدن یعنی،یکجا نپوسیدن
امواج آبی را،از دور بوسیدن
یعنی مسافت را،هرگز نپرسیدن
تا دورها رفتن،اما نترسیدن
یک هجرت دائم،یک شعر بی همتاست
یک راه طولانی، تا بستر دریاست
هم معنی تغییر،هم جنس آغاز است
یک حس بی مانند،مانند پرواز است
این حس جاری را ،در خویش پیدا کن
یعنی اگر رودی،آهنگ دریا کن
دریا همان موج است،موجی که می خواند
یک رود با دریا جاوید می ماند
ملیحه مهر پرور
بنام آفریدگار عشق و جان
تقدیم به همه انسانهای پاک
بال در بال پرستوها
روزهایم رنگ پائیزند *** مثل برگ زرد می ریزند
از حکایت های بارانی *** از هوای کوچ لبریزند
سردی یک صبح بارانی *** در میان جان من خفتست
پشت هر لبخندمن رازی*** از غمی پنهان و ناگفتست
آن پرستویم که از پائیز *** بیمناک است و نمی خندد
فکر او پرواز وپرواز است***او به ماندن دل نمی بندد...
.......آه!اما خوب میدانم ***عمر این پائیز کوتاه است
آفتابی گرم می آید *** روزهایی سبز در پیش است
بازمی گردم من ازپاییز ***چون پرستویی که می آید
بال در بال پرستوها *** تا کنار خانه ام شاید
ملیحه مهرپرور
<<واژه ای برای تو>>
باز تنها
روی نیمکتی خالی
با صدای پرندگانی که عشق را
فریاد می زنند
با یاد تو
به دنبال واژه ای تازه می گردم
به دنبال کلماتی می گردم
که امروز میعاد آن باشد
اما افسوس که با گذشت ساعتها
واژهای که حضور مرا در چشمانت رنگ دهد
نمی یابم
کاش می دانستی
برای تسخیر قلب تو
با واژه ها چگونه می جنگم
گاه پیروز و بیش مغلوب لحظه ها
می شوم
اما می دانم که واژه هام
همیشه در سرزمین نگاهت
مدفون شده ای بیش نیست
و خوب می دانم
برای با تو بودن
برای به تو رسیدن
و برای از تو گفتن
هیچ چیز اسان نیست
*بنام خداوند جان و خرد*
<< تقدیم به بهترین داداش دنیا >>
کاش می دیدم چیست ؟
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری است!
آه وقتی که تو ،لبخند نگاهت را
می تابانی
بال مژگان بلندت را
می خوابانی
آه وقتی که تو چشمانت،
آن جام لبالب از جا ندارد را
سوی این تشنه جان سوخته،می گردانی
موج موسیقی عشق
از دلم می گذرد.
فریدون مشیری
بنام آفریدگار زیباترین آفرینش ها
تقدیم به همه
خوتای
دوباره ساعت احساس می رسد از راه
دوباره جاده پر از عطر یاس خواهد شد
چقدر جاده مرا یاد ((مهر)) می آرد
و ابتدای هبوط من و تو در یک سال
* * * * *
هوای جاده مرا می بردبه برج خلوص
به مهربان ترین سرود عشق
به آشتی ترین نگاه دوست
* * * * *
همیشه با خود فکر می کردم که آسمان فردا
همیشه آبی تر از گذشته خواهد بود
و پشت پنجره فکرهای سیالم
همیشه قامت ایمان
* * * * *
تمام من با شوق،
همیشه می گذرد از کنار چند کودک
و دستهای به خاک مالیده شان را
ز بوسه بارانها ، عاشقانه می شوید
* * * * *
گناه یعنی :من با شکست می شکنم !
و سفره ام را با سیبهای سرخ و سفیدش
به آب میریزم
و بالهای عطشناک مرغ عشقم را
به میله های قفس می زنم گره کور
* * * * *
گناه یعنی :درها ی باز ذهنت را
به روی بارانهای امید می بندی
و در تلاطم امواج یاس
غمگنانه می خندی!
* * * * *
نگاه کن به طلوع های پاک و پی درپی
که از ترنم لبخند مهر لبریز است
نگاه کن ،
هزار حادثه از ابتدای خوردن یک سیب،
به تو سلام می کند
و ابتدای راه
هنوز نا پیداست
نگاه کن،
چگونه شب ز ابتدای خود شتاب می کند؟
هزار سال می شود که ما
مسافر هزار جاده ایم
هلال ماه
همیشه همسفرترین برای ماست.
در زیباترین کوچه احساس،همو مظهر عشق است
تقدیم به برادری که کسی معنای عشقه پاکشو نفهمید
کوچه
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهان خانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پرگشودیم در آن خلوت دل خواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
* * * * *
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی :
- از این عشق حذر کن!
- لحظه ای چند بر این آب نظر کن!
- آب آئینه عشق گذران است!
- تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است!
- باش فردا که دلت با دگران است!
- تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن.
با تو گفتم:
حذر از عشق ندانم!
سفر از پیش تو هرگز نتوانم!
نتوانم!!!
* * * * *
روز اول که دل من به تمنای تو پرزد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستم
باز گفتم تو صیادی و من آهوی دشتم
تا بدام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذرازعشق ندانم،نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم ،نرمیدم
رفت در ظلمت شب آن شب و آن شبهای دگر هم
نگرفتی از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!!!!!!!!!!!!!
خالق زیباست ، پس بنام خالق زیبائی ها
تقدیم به تمامی قلبهای پاک
به دیدارم بیا هر شب
در این تنهائی تنها و تاریک خدا مانند،
دلم تنگ است.
بیا ای روشن ای روشنتر از لبخند،
شبم را روز کن در زیر سر پوش سیاهیها
دلم تنگ است.
بیا بنگر ،چه غمگین و غریبانه
در این ایوان سر پوشیده،و ین تالاب مالامال
دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهیها
و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی.
..... شب افتاده است و من تنها و تاریکم.
و درایوان و در تالاب من دیریست
در خوابند
پرستو ها و ماهیها وآن نیلوفر آبی
بیا ای مهربان با من!
بیا ای یاد مهتابی!
مهدی اخوان ثالث