تن ادمی شریف است اما ...

چرا من وتو فکر می کنیم شخصیت یه آدم به لباسش نیست؟چرا فکر نمی کنیم لباس وسیله ای برای نشون دادن ارزش ما آدمهاست.چه بخواهیم،چه نخواهیم،هر آدمی که ما رو می بینه،از روی پوششمون درباره ما قضاوت می کنه.یه دختر نجیب اونقدر برای خودش ارزش قائل است که هیچ وقت لباس جلف نپوشه.ویه پسر با اصالت هیچ وقت خودشو شکل بزوجوجه تیغی درنمی یاره.توی همه جای دنیا به کدامیک از اینها میگن با شخصیت؟یک آقا پسربا لباس جلف ومسخره که هدفش از لباس پوشیدن پوشاندن عقده های درونی است،یا یک آقای کت شلواری اتو کشیده؟یک زن با لباسهای تنگ و کوتاه و نیمه عریان که خودشو شکل دلقک سیرک درآورده،یا یک خانم ساده و پوشیده و با وقار؟

دوستان،لباس ما مثل یک پزشک یا یک پلیس که پیشه وحرفه اونها رو مشخص می کنه،نشون می ده ما کی هستیم،چی هستیم وچه هدفی داریم.لباس ما هدف ما رو هم نشون می ده،به نظر شما هدف دختری که با مانتو،شلوار و روسری کوتاه و آرایش ناجور به خیابان می یاد،چی می تونه باشه؟

پس فراموش نکنیم،تن آدمی شریف است به شرطی که شرافتمندانه باشد.