بنام تنها تکیه گاه انسانها وقتی که کسی نیست دستشونو تو تنهائی بگیره




تقدیم به بهترین داداش دنیا که اجازه داد تو وبلاگش دستکاری کنم


 

صبح چون روی می گشاید مهر

روی دریای سرکش و خاموش


می کشد موج های نیلی چهر

جبه ای از طلای ناب بر دوش


صبح گه سرد و تر در آن دم ها

که ز دریا نسیم راست گذر


گل مریم به زیر شبنم ها

شست و شوی می دهد بر و پیکر

صبح گه که انزوای وقت و مکان

دل رباینده است و شوق افزاست


بر کنار جزیره های پنهان

قامت باوقار قو پیداست


می دهد پای خود را تکان در آب شاید

که کند خستگی ز تن بیرون


بالهای سفید بگشاید

 بپرد در برابر هامون


لیک مرغ جزیره های کبود

در همین دم که او به تنهایی


سینه خالی ز فکر بود و نبود

می کند فکرهای دریائی


بر خلاف تصور همه

مانده او دیوانهء حکایت آب


گر کسی هست یا نه ناظر قو

قو در آغوش موج هاست به خواب


                                                                                      نیما  یوشیج